РУСКИ КЕРЕСТУР – Пондзелок, 27. децембра после краткей и чежкей хороти у зомборским шпиталю, упокоєла ше пензионована професорка историї, поетеса и дружтвена активистка Мелания Боянович, народзена Мученски у Коцуре.
Мелания у родним валалє закончела основну школу, штредньошколске образованє здобула як школярка першей ґенерациї рускей ґимназиї у Руским Керестуре, оддзелєня вербаскей Ґимназиї Жарко Зренянин. Як винїмково добра школярка, предлужела школованє на Филозофским факултету у Новим Садзе на Оддзелєню за историю, дзе тиж як вредни студент дипломовала перша у своєй ґенерациї. Такой по законченю студийох достала роботу у рускокерестурскей школи, дзе попри историї викладала и марксизем, лоґику, филозофию, социолоґию и латински язик, а после цалого роботного вику у настави, пензионовала ше 2018. року.
През роботни вик ше, медзи иншим, занїмала и зоз виглєдованьом фамелийного родослову, на основи чого настала и за ню значна науково-виглєдовацка робота котра обявена на вецей язикох у даскельо державох. Слово о науковей роботи инспированей зоз Гавриїлом Костельнком, а обявена є праве у Зборнїку о Гавриїлови Костельникови у виданю Националного факултету у Львове и Новосадского универзитету. Була дописнїк Заводу за учебнїки, рецензентка учебнїкох и Националного додатку за историю на руским язику.
Прихильносц ґу литератури указовала ище у вчасним дзецинстве, а єй талант препознал професор Гавриїл Надь. Перши твори єй були обявйовани у Пионирскей заградки, писала и у младосци под час студийох цо було обявйоване у вецей младежских часописох. Остатнїх рокох, кед почала интензивнєйше писац, єй твори обявйовани у вецей як двацец збиркох, самостойно обявела кнїжку поезиї на сербским язику Времеплов, а вєдно зоз колеґиню Снежану Шолкотович обявели двоязичну кнїжку Поезия души. Була член Союзу писательох Сербиї, Союзу писательох Матици Сербскей и вецей поетских здруженьох, а єй твори обявени и у збирки поезиї на 101 язику. Добитнїца є и припознаня Юлиян Надь од Рускей матки за 2018. рок.
Мелания Боянович чечно бешедовала и писала на даскельо язикох, а розумела вецей як двацец язики, цо научела дзекуюци своїм интересованьом за линґвистику под час студийох и путованьох.
Велї роки була членїца и активистка Еколоґийного здруженя Желєни персцень котри донєдавна успишно дїловал у Руским Керестуре, у школи водзела даскельо секциї вязани за свой предмет, водзела школски Лїтопис скорей диґитализованя, ушорйовала скромну музейну поставку и виставу у школским голу, алє була орґанизаторка и секциї за квецарство. И сама була пошвецена ушореню власней заградки, та 2004. року достала припознанє Желєни персцень за найкрасшу заградку у валалє.
За Меланию Боянович остал супруг Лука и тройо дзеци – Бранимир, Владан и Наташа.
Вичная памят!