Дакеди ше гуторело же „любов то єдина ствар хтора ше зоз дзелєньом множи”. Зоз зявйованьом дружтвених мрежох, то ше дакус пременєло, та нєшка можеме повесц же информация тота хтора ше множи зоз дзелєньом, односно у нашим случаю, електронски дїла. Бо, як гвари сучасна присловка: „Кед нє було на Фейсбуку, вец го анї нє було”.
Кажде ма даяки свойо демони и бори ше зоз нїма. Мойо демони то мойо идеї. Кельо вони интересантни, креативни и кельо доходза до правей публики – то друга ствар. Найважнєйша ствар тоту идею преточиц до композициї, до тексту, зняц, ушориц и на концу пласовац до явносци. Дакеди (и нє так барз давно), тото остатнє було вельо чежше, най нє повем, компликованше. З розвойом дружтвених мрежох и хаснованьом истих, скоро кажди хаснователь на даяки способ постал даяка файта чи фотоґрафа, чи блоґера, чи писателя… З єдного боку, страцело ше контролу квалитета, алє з другого боку ше достал квантитет у хторим мож пренайсц и дацо цо би без тих електронских медийох вироятно остало зазначене, лєм до даякей текочки хтора векшину часу стої скрита на сподку дачиєй фийовки. Найлєпши приклад то кнїжка Ендия Вира „Марсовец”, хтору одбили скоро шицки видавателє у Америки, та ю вон у часцох обявйовал и предавал прейґ Amazon, и хтора вец скоро прейґ ноци постала гит, же би барз пошвидко по нєй бул зняти и филм.
Особнє сом музику почал твориц дзешка у пиятей-шестей класи основней школи. Музику и текст. Поезию сом почал писац дзешка под час штреднєй школи. Алє шмелосци обявиц тото цо сом написал, здобул сом аж дзешка под час студийох. Перши твори обявени у „Литературним слове”, потим у часопису МАК, потим и „Шветлосци”, а гет познєйше и у „Руским календаре”.
З часом ше тематики и идеї почали меняц, алє и швет коло мнє. Ище коло 2003. сом бул часц интернет проєкту Local minds, дзе ше ми поспишело предрилїц свою поезию и то на нашим язику. Теди сом помали почал роздумовац о цалей тей идеї електронского видавательства. Нажаль, пре политични обставини у яких зме жили, технолоґийно зме ище вше заоставали за нашима сушедами, та пре dial up интернет то була така и робота. Но, и то ше пошвидко пременєло, а з тим и велї други ствари.
Дзекуюци розвою дружтвених мрежох и мобилних телефонох, помали ше почали зявйовац сервиси и сайти хтори творчим людзом почали олєгчовац пласованє своїх творох. Єден з таких сервисох то сайт issuu.com хтори понука и безплатне обявйованє кнїжкох и часописох. Други, тиж барз практични, то bandcamp.com прейґ хторого мож безплатно и обявйовац и предавац нє лєм свойо шпиванки, алє и свойо албуми, вєдно зоз текстами, дизайном, та и компакт дискох (лєбо уж яки формати сцеце). То ми отворело даяки нови горизонти и у творительним и у дистрибутивним смислу. Свойо дїла сом могол такой и без даякей цензури публиковац и дзелїц нє лєм зоз нашу заєднїцу, алє зоз гоч ким з нашей планети, а под условийом же ма интернет. Висцерали ше шицки гранїци хтори нам политика наклада. Мнє особнє помогло же бим звонка мурискох нашей заєднїци приказал нє лєм свойо твори, алє представел и наш язик, а статистика на моїх профилох на спомнутих интернет сервисох указує же сом дошол до даскельо тисячи людзох, зоз скоро шицких континентох.
Музика ми поскладана до даскелїх албумох и доступна є за електронске слуханє и купованє. А свойо писани материяли сом ушорел до даскелїх кнїжкох, кїжочкох и буклетох. Ту облапена скоро шицка поезия хтору сом вообще написал и обявел. Позберал сом тексти шпиванкох зоз шицких своїх албумох. Обявел сом и свою єдину кнїжку на сербским язику. Тото ми тиж дало шлєбоду же бим даяки свойо писания обявел и вецейязично, з другого боку, же бим даяки тексти на нашим язику обявел на латинки и з тим ше приблїжел младим з нашого старого краю дзе ше кирилка, скоро анї нє хаснує.
Електронске видавательство допринєсло векшей автономиї авторох и лєпшей дистрибуциї їх творох. Аж створело и нових авторох. Нажаль, пре вельки квантитет, вельо ше страцело на квалитету и кредибилитету истих, бо популарносц дачого нє потвердзує и його квалитет. Тиж, електронска форма чи кнїжки, чи музики то дацо нєопиплїве. Нє мож одложиц на полїчку, нє мож пожичиц пайташом на слуханє/читанє, нє мож подаровац дакому як дарунок, нє мож забиц муху, лєбо подпалїц огень. Алє тото цо вельки плус, поготов нам хтори ше зочуєме же нам ше културу вше менєй финансує з боку держави (а народ ю давно престал финансовац, бо ше кнїжки и музика нє купую), то же така файта видавательства безплатна.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.