За нєполни 23 роки новинарского стажу написал сом на тисячи тексти, алє, поправдзе, нє паметам бог зна цо з того цо сом подписал. Медзитим, єдну подїю о хторей сом вивисцовал нє можем забуц. Дом за бездомних у Футоґу хтори дїлує коло Ґеронтолоґийного центра, пред даскельома роками. Була манифестация з нагоди Медзинародного дня бездомних хтори ше означує 10. октобра. Було слунечно, алє жимно, пригодна програма и красна вистава хтору пририхтали хаснователє Дому, особи хтори пре сплєт животних обставинох нє маю свой дом, свою посцель на хтору можеш лєгнуц, и свой заглавок под главу. Алє, векшина, гоч то углавним, старши людзе, нє остали без надїї же ше цошка у їх живоце обраци на лєпше.
После програми сцел сом з даєднима побешедовац, бо їх живот, як и живот тих успишних, з велькей часци одредзує тот сплєт. Шицки зме мали, углавним, исти початок, алє одлуки хтори познєйше приношиме през живот и обставини коло нас дакому одредзую драгу ґу верху, а дакому на долу. Медзи нїма була и младша жена, у штред трицетих, на караґульох з ногу у ґипсу. Шицки у Доме, и бивателє и заняти, коло нєй ше крашнє обходзели. За розлику од цимерох, вона нє сцела бешедовац за новини, пристала аж кед сом обецал же будзе без слики и мена. Нєдовирлїва и злєкнута, алє дзецински любопитлїва.
– А чом тебе интересує моя приповедка?
– Сцем похопиц чом бешедуєме ту, а нє даґдзе на лавочки у парку, лєбо на даєдним другим красшим месце, одвитовал сом осторожно, меркуюци же би даяке нєлапшне слово нє одогнало тоту крегку птичку. Похопел сом же бешедуєм з дзецком у целу одроснутей особи.
У найкратшим, єй животна приповедка була шлїдуюца: виросла без родичох, у Дзецинским валалє. Кед закончела школу и постала полнолїтна, остала сама и без закрица над главу, без порозуменя и правого совиту у ключним периодзе одрастаня. Нє могла найсц роботу, та ше предавала. Була очайна. Сама. Празна. На концу того животного поглавя, одлучела дзвигнуц руку на себе. Руцела ше под гайзибан, алє якошик прежила. И далєй з тим дзецинским щирим поглядом и гласом, розуми же погришела, алє достала другу шансу.
– Була сом сама. Нє мала сом нїкого хто ме притулї и посовитує кед требало. Тераз сом нє сама, гвари. Єй цимере бездомнїки, гоч и сами людзе схованих снох, дали єй тото цо нє достала од других, „удомених”. Од теди сом ю нє видзел. Наздавам ше же нєшка жиє живот, кед уж нє мала дзецинство и младосц.
Чом тото пишем? Бо сом и далєй под упечатком слики шесцерих дзецох охабених у зруйнованим обисцу у Новим Козяку у алибунарскей општини. Найстарше, петнацрочни хлапец, ходзи по наднїцох же би прекармел себе и младших. Гвари же им, попри очиглядного, найбаржей хибя совит и порада. Такой сом ше здогаднул предходней приповедки. Наздавам ше же, понеже ше явносц дзвигла и спомнути дзеци змесцени на сиґурне, до Дзецинского валалу, и вони достаню нову шансу. Як и велї други дзеци коло нас хтори нє шнїю лєм скорку хлєба и облєчиц ше до чогошик цеплого, алє и любов, бриґу и увагу. Нє вше шицко лєм до держави и системи. Досц ше стої и на нас.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.