Хто ти? Хто ви? Кељо раз сце ше стретли зоз тим питаньом? И кельо раз сце на таке директне питанє мушели добре роздумац цо виповеце, бо тота особа котра вам ше випитує о вас углавним нє зна нїч, чим вам ше таке пита. Тоти цо вас познаю, кед вам ше питаю цо сце, е ту треба вељо озбильнєйше одвитовац. Бо на мажу кладзеце ваш характер, упечаток котри сце охабели и информацию котра можебуц будзе одредзовац дальши одношеня зоз тоту особу. На концу, одвит на питанє хто ти, досц „декомпресує” нашу особносц. Бо ше на одредзени способ отвераме ґу дакому, познатому, лєбо нєпознатому.
Алє, кеди зме станули остатнїраз пред жвератко и опитали ше сами себе – хто ти? Думам же тот одвит, кед сцеме буц щири ґу себе, и найчежши. Бо себе познаме лєпше од других, лєбо голєм думаме же ше найлєпше познаме. И цо повеме? Яки зме? Яки наш идентитетски одвит?
А задумайме тераз же нам од того одвиту завиши живот. Чи дочекаме ютрейши дзењ, чи нас до рана нє будзе. Тоти думки преходзели ми през главу пред двома роками кед сом ше нашол на руским теметове у Дюрдьове, у часци дзе на велїх крижох стої датум упокоєня 1942. року. Досц младих було медзи нїма. Було ми цикаве чом тельо умартих у єдним малим валалє у єдним року, и то под час войни. А вец ми през главу прешла єдна информация о Шайкашскей, за тот край, и цо ше там случело з початку 1942. року. Келї людзе поштреляни прето же були нєодвитуюцей националносци и вири, думаня, бешеди и справованя. У кирвавих рацийох мадярских фашистох котри почали на Вилїю, 6. януара 1942. року у Жаблю и Чуроґу, а закончели ше у Бечею концом януара, поштреляни и под ляд Тиси и Дунаю руцени скоро 4.000 людзе. Зато же були Серби, Жидзи, Роми, Руснаци… зато же були иншаки у одношеню на фашистични модел исправносци. Нїби, у борби процив комунистох злодїє позабивали интелиґенцию, успишних школованих и почитованих людзох, скоро тисяч жени и коло 500 дзеци… Лєм у Дюрдьове, по официйних податкох позабиване вецей як 200 людзох, од хторих 27 були Руснаци. А 41 дзецку нє дошлєбодзене же би одросло..
И цо бул їх грих, яка була їх вина? Же им презвиско нє було як треба, ходзели до погришней церкви, приповедали на погришним язику.
Теметов нє може бешедовац, лєм датуми на крижох шведоча кеди ше живот закончел тим мученїком, лєм вони нас здогадую на час кед безумносц и мержня пановали. И опоминаю нас най ше нїґда вецей нє пущи да запаную.
Яки ґод да нам идентитет, тото цо нас одредзує по походзеню родичох, по язику котри бешедуєме, по вири лєбо нєвереню, найважнєйше же зме шицки перше людзе. И то наш основни идентитет. А чи будземе добри, лєбо зли – то наш вибор.
Становиска висловени у тим тексту виключно авторово и нє вше одражую ушорйовацку политику новинох „Руске слово”.