Познантство з горяком Владимиром Уйфалушом му пременєло велї попатрунки на живот, познєйше за любов ґу природи заслужни и велї други людзе, нєшка його блїзки приятелє. Звонко Молнар нєшка лиценцовани водзач другей катеґориї хтори орґанизує акциї и вилєти на Фрушку гору, алє и на велї дестинациї, гори по Сербиї и за єй гранїцу.
Живот Молнаровей фамелиї хтора стредком прешлого вика з Дюрдьова пришла жиц до Нового Саду бул таки як и велїх других. Звонко одроснул у варошу, прицаговал го спорт, атлетика, а стреднє школованє закончел у Електротехнїчней школи. Нє робел у фаху, алє после кратших роботох у державних фирмох, постава сам свой ґазда, окреме у погосцительстве. Роботи, гвари, було од рана до рана, уж навелько теди мал свою фамелию кед анї нє обачел же му днї вше кратши.
– Припознавам, нє мал сом як швет часу за фамелию, а анї за себе. И нє знам анї сам як ше случело же сом ше заинтересовал за Фрушкогорски маратон хтори орґанизує Горяцке дружтво „Желєзнїчар”. Подумал сом же бим могол пойсц на кратши тури, таки коло 10, 15 километри и то раз або два раз, пред тим як ше одлучим за озбильнєйшу руту. Упознал сом ше теди з водзачом Владимиром Уйфалушом и зрадовал ше, подумал сом, ниа, мой Руснак, постал сом член спомнутого горяцкого дружтва и залюбел сом ше до природи – гвари вон.
На самим початку Молнар як и шицки други бул учашнїк и кажди свой шлєбодни час, теди два раз до тижня, стреду и внєдзелю, одходзел до природи, на Фрушки гору. За кратки час упознал велїх людзох, добре му було, добре ше чувствовал после каждого приходу и барз швидко пришол на идею же би Горяцке дружтво отворело дзвери за ище єдно друженє у тижню. Роздумовал о лиценци водзача горяка…
– Гоч сом до приповедки з горяками вошол досц позно, думам на роки хтори прешли пейдзешати, нїч то нє було важне, швидко ше ми природа и шицко цо вязане за ню уцагли под скору. Закончел сом обуку за горякох, учел и давал испити на Факултету за спорт и психолоґию (Тимс), же бим достал лиценцу и єдного дня могол людзох даґдзе одвесц до природи, до горох, указац на шицку тоту красу о хторей велї, верим, так як и я пред тим, нє роздумовали. Удало ше ми и пошвидко сом бул лиценцовани водзач III катеґориї, а о пар мешаци и II катеґориї. Цо то значи? Же можем водзиц ґрупи на висоти до 3 000 метери, и вжиме кед шнїг, нє можем лєм на тоти гори дзе ляднїки – гвари Златко.
ЛЄСАРЕНЄ ЯК ВИЛЄТ
Теди наш собешеднїк ище вше бул у Дружтве горякох „Желєзнїчар”, идея за векше членство, алє и интересантнєйши тури ше нєпреривно роєли у його глави, инициятиви було, алє нє и потримовки з боку спомнутого дружтва.
– Роздумовал сом о лєгчейших турох за початнїкох, хторим би одход на Фрушку гору бул и вилєт, и виглєдованє у лєше, зберанє лїковитих рошлїнох, одпочивок… Орґанизовали зме тоту активносц „Шумаренє” (Лєсаренє), а я уж теди почал водзиц ґрупи и на гори, ширцом по Сербиї. Бул сом на велїх верхох, влонї на найвисшим верху у Румуниї на Карпатох – Молдовеану, на Дурмитору, Мусали, Титовим верху, Ґолем Корабу, на найвисшим верху у Мароку, потим зме були и у Сахари и нє знам дзе шицко нє. Мал сом добрих людзох коло себе хтори роздумовали так и я, и нєшка зме добри тим и вше патриме же би и людзом, алє и нам, кажди одход бул и авантура и задовольство – гвари Звонко хтори пред даскельома роками прешол до нового горяцкого дружтва Алма Монс (Alma Mons Adventures) праве основаного спортского здруженя. Основали го искусни длугорочни горяки водзаче, нєшка их єст шейсцме, хторих злучела Фрушка гора, та прето и горяцкому клубу дали мено по тей панонскей кралїци. (Римянє Алма Монс волали Фрушку гору, цо значело – плодна гора. Горяки ше складаю же єй плоди наисце рижнородни, а єден з нїх то вшелїяк прекрасна природа.
КЕД ШЕ НАЙДУ ЛЮДЗЕ ХТОРИ ЄДНАК РОЗДУМУЮ
Єден з водзачох горякох, наш, собешеднїк Звонко, нє таї же задовольство вельке кед на твари людзох видзи ошмих и кед ше ище анї нє врацели з даєдней драги, а людзе ше уж розпитую кеди ше пойдзе заш.
– Шицки тоти людзе маю свойо роботи, фамелиї, алє су так як и ми, залюбени до природи, любя авантури и друженя хтори тиж часто на тих наших турох орґанизуєме. И вец кед наидзеце на позитивних людзох хтори маю идеї як и ви, вец ше з того народзи ище даяка добра ствар, идея, з хтору ше цешиме. Упознал сом Ивана и Таню Станимировичових и у АПР-у зме реґистровали Здруженє гржданох „Шумаренє”. Постоїме даскельо мешаци и маме коло 200 членох. Наших членох можеме водзиц на вилєти и далєй од Фрушкей гори, як на Ястребац, до Ресавскей пещери, на Ґолубац, а тих цо нє члени, вшадзи по Фрушкей гори. Людзе углавним послухаю, притримую ше наших совитох и того цо им повеме, и наисце велї приходза и по даскельо раз – гвари Молнар и надпомина же у Здруженю нєт водзача, там лєм представитель орґанизатора, док у горяцстве вше водзаче хтори углавним обдумую активносци.
Людзох треба вицагнуц з варошу, и я то нє знал док сом нє упознал Владу, алє и велїх других. Фрушка гора нам ту, под носом, алє ше нє одшмелїме пойсц на ню, найдземе даяки вигварки, нє сце ше нам, вибереме лєгнуц… Нє гварим, най кажде вибера тото цо люби, алє кед єст тих цо любя мац и мир, а буц и у дружтве, лєс и тоти древа доокола окрипя чловека так же му тото чувство з дня на дзень почина хибиц. Я так прешол, алє и велї други хторим тоти вилєти, акциї и одходи на гори, таки як лїк – гвари на концу Звонко Молнар.
ДОБРА ДЗЕКА НАЙВАЖНЄЙША
О два мешаци Звонко одводзи ґрупу горякох на Учку. То найвисша гора у Истри, и гоч гора нє такой така висока, пендранє по нєй анї кус нє лєгке.
– Гей прикре кус, камень доокола и прето сом бул пред мешацом и приватно у Истри видзиц дзе мам одвесц ґрупу, упознац ше з околїском, и з людзми же бизме були на шицко порихтани и уживали.
Кед ми ше опитаю цо им на таку драгу треба, гварим им добри патики и опрема, алє найважнєйша добра дзека – гвари наш собешеднїк.
