Окрем кед Театер наисце „потрафи” премиєру, сала керестурского Дома култури цалком полна лєм два раз до рока – кед оводарски „Бамби фест” и кед „Дньовка”. Публика „Дньовки” ище вше щира и нє калкулує – лєбо ше єй виводзач, точка, наступ пачи, лєбо нє. Нєт усиловни аплаузи же гат, най ше дахто нє увредзи. Тиж, и виводзаче на „Дньовки” ище вше шмели. Нє калкулую, нє боя ше висц пред поглєдовну публику. А часто им то и перши явни наступ у живоце, тот цо ше памета покля чловек диха.
Як цо констатоване и на „Округлим столє без округлого стола” хтори вочи тогорочней, ювилейней „Дньовки” позберал дакедишнїх и нєшкайших єй актерох же би зоз заєднїцкима моцами и пораду помогли тим цо наютре буду ношиц „Дньовку”, часточне институционализованє, такей подїї з єй притульованьом ґу вельо формалнєйшей „Костельниковей єшенї” нє бул лєгки вибор, и ма свою цену, окреме же спонтаносц була основни будовни елемент перших (Дво)„Дньовкох”. Медзитим, чи би спонтаносц и свойофайтова анархичносц хтору паметаме з „Дньовкох” зоз початку милениюму мала смисла кед би навики остала основни, лєбо и єдини елемент? Чежко.
Тедишнї „Дух часу” бул таки, нєшка є иншаки. Кед би ше тот факт нє прилапело, достали би зме ище єден „класични” фестивал хтори одраста вєдно зоз своїма актерами хтори ше роками, кед нє и децениями круца у истим, вше меншим кругу. Поправдзе, мали зме щесце же тедишнї „дзеци з урбаного гумна”: чи то активисти „Пакту”, чи МАК, чи гоч хтора друга ґрупация лєбо поєдинєц хтори винєсли вчасни роки „Дньовки” мали слуха виступиц ше з того круга. Бина и место под рефлекторами препущени другим, хтори попри жридлового бунтовнїцтва, хторе, на щесце, и нєшка ту, на „Дньовку” принєсли и видео-арт, слем-поезию, перформанс и танєц, стендап комедию и други уметнїцки форми хтори ище анї нє маю мено. Можебуц нє лєгко прилапиц, алє праве тота замена пременлївей зоз константу (читай: институционализованьом) и оможлївела же ше „Дньовка” з рока на рок меня, реґенерує и ошвижує.